گروهی از پژوهشگران موسسه AMOLF در آمستردام هلند یک ربات نرم ساخته اند که راه می رود، می پرد و شنا می کند اما برای انجام دادن همه این کارها به مغز، قطعات الکترونیکی یا هوش مصنوعی نیاز ندارد؛ بلکه فقط لوله های نرم، هوا و کمی علم فیزیک هوشمندانه را به کار می گیرد.
ادعا می شود این ربات یکی از سریع ترین و ساده‌ترین ربات های نرم ابداع شده تا به امروز می باشد و هیچ رایانه، نرم‌افزار و حسگری ندارد اما صرفا به دلیل بدن و نحوه تعامل خود با جهان، با هماهنگی و استقلال شگفت انگیزی حرکت می کند.
مبنای این حرکت، اصلی است که احتمالا دیده‌اید؛ همان آدمک های لوله ای بادی لق و لرزانی که جلوی پمپ بنزین‌ها تکان می خورند. این الگوی فیزیکی که باعث تکان خوردن آنها می شود، می تواند کلید حرکت نسل بعدی ربات های خودکار باشد.
هر یک از پاهای نرم و لوله ای این ربات که تنها با جریان مداوم هوا حرکت می کنند، نوسان می یابند و هر پا به تنهایی و به صورت تصادفی تکان می خورد اما وقتی تعداد زیادی از آنها به هم متصل می شوند، اتفاق غیرمنتظره ای رخ می دهد. حرکات آنها به سرعت هماهنگ می شود و گام های منسجم را پدید می‌آورند.
حرکت ربات سریع است. وقتی جریان هوا به عنوان ورودی داده می شود، ربات در هر ثانیه معادل 30 طول بدن خود را طی می کند. این سرعت چندین برابر بیشتر از سایر ربات های بادی است که معمولا به کنترل متمرکز نیاز دارند. نکته تعجب آورتر این است که این همگام سازی قابل سازگاری است. اگر ربات به مانعی برخورد کند، جهت خود را تغییر می دهد. وقتی ربات از خشکی به سوی آب حرکت می کند، طرز راه رفتن آن به طور خودجوش از الگوی پرش به شنای آزاد تغییر می کند. این تغییرات بدون هیچ پردازنده مرکزی یا منطق کنترل انجام می گیرند. در عوض، حرکت از اتصال محکم بین بدن و محیط ناشی می شود.
کاربردهای احتمالی آینده این ربات از قرص های هوشمند تا فناوری فضایی را در بر خواهند گرفت. میکروربات های ایمن بدون تجهیزات الکترونیکی می توانند بلعیده شوند و پس از رسیدن به بافت مورد نظر، داروها را آزاد کنند. لباس‌های رباتیک که بدون پردازنده با گام‌های کاربر هماهنگ می شوند، مصرف برق آنها را کاهش می دهند و در عین حال به قدرت انسان می افزایند.
ماشین های مکانیکی خودران برای محیط های خشن مانند فضا که در آنها ممکن است قطعات الکترونیکی سنتی از کار بیفتند، مناسب هستند. به طور گسترده تر، این مثال‌ها نشان می دهند این پژوهش چگونه روزنه هایی را به روی سیستم های مکانیکی می گشاید که گویی رایانه دارند، بدون این که واقعا به آن نیاز داشته باشند.
پژوهشگران امیدوار هستند که این پژوهش الهام بخش روش های جدیدی برای تفکر درباره طراحی رباتیک باشد و سیستم های ساده تر را ارائه دهد که سازگارتر و قوی‌تر هستند؛ نه از طریق محاسبات و هوش مصنوعی، بلکه از طریق علم فیزیک. این پژوهش در مجله Science به چاپ رسید.
|
|
|
|
|
|
